දවසක් පැල නැති හේනේ අකාල මහ වැහි වැස්සා තුරුලේ හංගා ගෙන මා ඔබ තෙමුනා අම්මේ පායන තුරු හිටි පියවර සිටියා ඔබ අම්මේ නුවර වීදි යට කරගෙන නින්දා වැහි වැගිරුණු දා බිරිදකගේ සෙනෙහෙ ගියා යෝද ඇළේ නැම්මේ නුඹෙ සෙනෙහස සුවද දිදී දැනුනා මට අම්මේ කොළඹ අහස කළු කරගෙන මූදු හුළග හඩලන කොට ඔටුන්න බිම දා
කිසිවකු ලොව තුළ සැපයක් ලබයි නම එය තම තමන්ගේ සිත තුළ පහන් හැගීමකින් කෙළවර වන්නා වූ සැපයක් ම විය යුතුය. අවසානයේ දුකකින් කෙළවර වන්නා වූ සැපයක් වේ නම් එය සැපයක් නොව දුක් ගංගාවක ආරම්භයක් ම වන්නේය. සසර පුරා ලෝභයෙන්ද, ද්වේශයෙන්ද, මෝහයෙන් ඉවත්ව කුළුණු ගුණය මෙත් සිත තුළ පතුරාගත් අයට ලැබෙන ලැබෙන ආත්ම භාවයන් සිත් සැප
Copywriter @2020 Sumaga Asapuwa