ජයපාල ගුරුවරයෙකි. වයස 40 පමණ ඉක්ම නොවූවත් බැලූ බැල්මට වසර 60ට වැඩි වයසක් බැලූ බැලූ අයට

මහණෙනි පෙර මේ සැවැත් නුවර වේදෙහිකා නම් ගෘහණියක් වාසය කළාය. ඇය කරුණාවන්ත, මුදු මොළොක් ගති ඇති

තිලෝගුරු බුදුරජාණන් වහන්සේ සැවැත්නුවර ජේතවනාරාමයෙහි වැඩ වාසය කරන සමයේ පිළිවෙත් ගරුක තුසිත නොවූ එක්තරා භික්ෂූන් වහන්සේ

“යේසං සන්නිචයෝ නත්ථි – යේ පරිඤ්ඤාත භෝජනා සුඤ්ඤාතෝ අනිමිත්තෝච – විමොක්ඛෝ යස්ස ගෝචරේ ආකාසේම සකුන්තානං –

“බමුණා” යන වචනය ඇසෙන විටක මතකයට එන්නේ නොයෙක් ආකාරයේ සමාජ මතිමතාන්තර යි. බමුණන්ගේ පහසුව තකා හෝ

එක් සිටු පුත්‍රයෙක් සිය පියාගෙන් දියුණු වීමට හේතුවන කරුණු මොනවාද”යි ප්‍රශ්නයක් ඇසුවේය. මෙය පැහැදිලි කර දීමට

සත්වයෙක් පුද්ගලයෙක් නොමැති තැන ආත්මයක් ඇතැයි සිතිය නොහැක. එහෙත් සම්මුති ලෝකය තුළ සත්ව පුද්ගල හැගීම පවතී.

“අනේ” අපි මොනතරම් හොදට ඉන්නවාද? කාටවත් කරදර කරන්නේ නැහැ. පන්සල් යනවා. සිල් සමාදන් වෙනවා. උදේ හවස

අපගේ සම්මා සම්බුදු රජාණන් වහන්සේ මේ ලෝකයේ යතාර්ථයේ අවබෝධ කරගත් සේක. ඇත්ත ඇති සැටියෙන් තේරුම් ගත්

සග සතු වස්තුව – තනි මතයට කනු එපා. දඹදිව සුරට්‍ඨ ජනපදයෙහි ආලාර බාල පටුනෙහි පෝරිමායි ගංතෙර