යහළුවන් දෙදෙනෙක් පාසන් ගමනද අතරමග නවතා ගත්තේ, දඩබ්බර කම නිසාමයි. දෙමාපිය ගුරුවරුන්ගේ උපදෙස්, අවවාද ගනනකට නොගත්

සීල විසුද්ධියෙන්, චිත්ත විසුද්ධියෙන් පවිත්‍ර වූ යෝගවචර තෙමෙ තමා උපදවාගත් ධ්‍යාන සිත් තුළින් එක් ධ්‍යානාන්ගයකින් නැඟී

පොදු ධර්මතාවයකි ආලෝකය, මනුෂ්‍යයින් වශයෙන් අප සාකච්ඡාවට බදුන් කළ යුතු දෙයකි, නීරෝගි සුවතාවය. එය සම තත්ත්වයකින්

සිත තුළ ඉපදෙන්නා වූ අපගේ විවිධ වූ හැගීම් අප ප්‍රකාශයට පත් කරනුයේ වචන භාවිතයට ගෙනය. එබැවින්

තිලෝගුරු බුදුරජාණන් වහන්සේ සැවැත්නුවර ජේතවනාරාමයෙහි වැඩ වාසය කරන සමයෙහි එක් වංචනික ප්‍රයෝගකාරී භික්ෂුවක අරඹයා මෙම ජාතක

බෞද්ධයින් වශයෙන් තමා කව්ද, කළ යුත්තේ කුමක්දැ යි සිතා බලමු. මම, මා ගැන සිතන හැටි වසර

“තයෝ මේ බ්‍රාහ්මණ අග්නි සක්කත්වා ගරුකත්වා මාහෙත්වා පූජෙත්වා සම්මා සුඛං පරිහාතබ්බං  තථා මේ තජෝ ආහුණ්‍යෙයන්ති ගහපතග්ගි

මිසදෙටු අදහස් ගෙන්හැර පාමින් බුදුන් වහන්සේගේ ශ්‍ර්‍රී සද්ධර්මය හැම දහමකටම වඩා සුවිශේෂ ය, ගාම්භීරය. එසේ වීමට

මහා සමුදුරට වඩා ගැඹුරු වූ ගුණ ඇති සේක. මහා පොළවට වඩා පැතිරුණු ගුණ ඇති සේක. එවන්

මිනිසා විසින් විදින්නා වූ දුක්ඛදායක දේ මෙන්ම සැපදායක දේ හෝ ප්‍රීතිදායක, මධ්‍ය්ස්ථාදායක වින්දනයට හේතුව මැවුම්කාරයා වන